Δεν βρίσκεις δουλειά. Αν έχεις δουλειά σε απολύουν. Αν δεν σε απολύσουν θα σου μειώσουν κι άλλο το μισθό. Δεν έχεις λεφτά. Φοβάσαι το τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Αν είσαι φοιτητής δεν έχεις αίθουσες, δεν έχεις καθηγητές, δεν έχεις υλικά. Αν βγεις έξω κινδυνεύεις απο την αστυνομία, κινδυνεύεις απο τους φασίστες, κινδυνεύεις απο τους ελεγκτές. Χιλιάδες κανίβαλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι στους δρόμους με την εύνοια του κράτους. Σε καταπιέζουν, σε σκοτώνουν, και αν σκεφτείς να αντιδράσεις δέρνουν το κουφάρι σου..
Οι κανίβαλοι όμως δεν είναι παρά το χέρι που μας ρίχνει τη γροθιά. Τα αντανακλαστικά μας μάς κάνουν να αντεπιτιθόμαστε ενάντια στο χέρι που χτυπάει τη δεδομένη στιγμή, χώρις να βλέπουμε τη γενική εικόνα του εχθρού: το κεφάλι του, το σώμα, και το που στηρίζει τα πόδια του.
Το μυαλό του, αυτό που επεξεργάζεται τα ερεθίσματα και κινεί τα χέρια ανάλογα με τις ανάγκες του, δεν είναι άλλο απο το κεφάλαιο, τους κατόχους των μέσων παραγωγής, την αστική τάξη.
Το σώμα του είναι αυτό που κρατάει σε λειτουργία το κεφάλι, τα ζωτικά όργανα που έχει ανάγκη: αστικό κράτος και γραφειοκρατία.
Στέκεται γερά στα πόδια του, πάνω στα ιδεολογήματα με τα οποία μας γέμισε το μυαλό και δυσκολευόμαστε να απαλείψουμε (οι περισσότεροι βέβαια μέσα στην εξάντληση της καθημερινότητας και την αλλοτροίωση που βιώνουν ούτε καν προσπαθούν).
Το να περιμένουμε να χτυπήσουμε πρώτα τα πόδια, δηλαδή να πιστεύουμε ότι η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού θα ακολουθήσει την ταξική συνειδητοποίηση μεγάλης λαικής μερίδας, είναι μάλλον ουτοπικό. Αν η επανάσταση καταφέρει να υλοποιηθεί, αυτό θα γίνει (απο μεριάς πλειοψηφίας) για τις υλικές νίκες που πρόκειται να προσφέρει. Έκτοτε, σχεδόν φυσικά, θα είναι επόμενο να αρχίσουν οι άνθρωποι να πετάνε τη σαπίλα που ο καπιταλισμός φόρτωσε στα μυαλά τους. Έτσι, προκύπτει η εύλογη απορία: πως κάνεις τον κόσμο να παλέψει; Η απάντηση που έχουμε να δώσουμε ειναι: Τον κάνεις να δει πέρα απο την μύτη του. Να αποκτήσει ένα μίνιμουμ πολιτικής συνείδησης, να καταλάβει οτι όλα ειναι αλληλένδετα και να ενώσει τον αγώνα του με άλλους εργατικούς αγώνες.
Η δολοφονία του Killah P (Παύλου Φύσσα), το πέσιμο στην αφισοκόλληση του ΚΚΕ, οι περικοπές και απολύσεις στους καθηγητές, στους υπαλλήλους σε ΜΜΜ, στους εργάτες εργοστασίων και σε πολλούς άλλους κλάδους, η δολοφονία του Θανάση Καναούτη, το σχέδιο Αθηνά, τα συμβούλια διοίκησης, το άνοιγμα επαγγελμάτων, οι ατομικές συμβάσεις, το κλείσιμο των καταλήψεων, οι αυτοκτονίες, οι λιποθυμίες απο πείνα σε σχολεία, η ανέχεια και πολλά άλλα, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα. Είναι όλα αποτελέσματα και διαχείρηση της καπιταλιστικής κρίσης. Για να μην αποβεί μοιραία για το κεφάλαιο (γιατί σε περιόδους κρίσης είναι που πραγματικά κινδυνεύει η θέση του) αυτό σκληραίνει τα μέτρα προστασίας του, παρατάει κάθε τυπική πολιτική ορθότητα (παρά το οτι τα μέσα ενημέρωσης που μιλάνε τη φωνή του “καταδικάζουν την βία και τα άκρα”) και όπου δεν θέλει να λερώσει τα χέρια του θέτει σε κίνηση τον φασισμό.
Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει οτι θα περιμένουμε την λαική εξουσία πριν παλέψουμε ενάντια στην εκάστοτε πολιτική, μέτρο ή ανεκδιήγητο συμβάν. Αλλά πρέπει να το κάνουμε έχοντας υπόψιν μας οτι είναι στα πλαίσια μιας ευρύτερης πολιτικής και έχοντας συγκεκριμένους στόχους.
Αυτό φυσικά και δεν σημαίνει οτι θα περιμένουμε την λαική εξουσία πριν παλέψουμε ενάντια στην εκάστοτε πολιτική, μέτρο ή ανεκδιήγητο συμβάν. Αλλά πρέπει να το κάνουμε έχοντας υπόψιν μας οτι είναι στα πλαίσια μιας ευρύτερης πολιτικής και έχοντας συγκεκριμένους στόχους.
Δεν ξέρω αν η δολοφονία του Killah P ήταν σχεδιασμένη και κίνηση τακτικής, βλέπω όμως οτι η κυβέρνηση τη διαχειρίζεται ως τέτοια. Ωφελείται τονίζοντας τη γνωστή θεωρία των δύο άκρων. Αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου, πόσο εύκολα μπόρει ένα προβοκατόρικο γεγονός να θέσει εκτός νόμου το άλλο άκρο, δηλαδή τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, που έτσι κι αλλίως διώκεται ακόμα και χωρίς νόμους; Επίσης ωφελείται κάνοντας κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως το να απολύσει μέρος της αστυνομίας -λες και αυτό θα λύσει το πρόβλημα, προκειμένου να κερδίσει σε δημοτικότητα. Αν ξαφνικά δείτε τώρα την Χρυσή Αυγή να πέφτει ή να βγαίνει εκτός νόμου μην νομίζετε πως ο φασισμός ηττήθηκε, ούτε οτι καθαρίσαμε απο τα προβλήματά μας. Η κυβέρνηση δεν θα είναι ξαφνικά υπέρ του λαού, όσο κι αν τα ΜΜΕ επαναλαμβάνουν το αντίθετο. Δεν θα είναι σωτήρες, απλά θα μαζεύουν αυτά που δημιούργησαν, και θα περιμένουν να νιώσουμε και ευγνώμονες απο πάνω.
Όπως και το σκηνικό στη βουλή με τα “εγκρίνεται κατα πλειοψηφία”, η κυβέρνηση θέλει να επικοινωνήσει ένα μήνυμα σε όσους διαμαρτύρονται: “Σας γαμάω, και μην τολμήσετε να βγάλετε κιχ”. Πρέπει να φαίνονται δυνατοί, θέλουν να εφαρμοστούν κάποια πράγματα και είναι απαραίτητο να δείξουν ότι τίποτα δε μπορεί να τους σταματήσει. Δεν τηρούν την ίδια τους τη νομιμότητα.
Όπως και το σκηνικό στη βουλή με τα “εγκρίνεται κατα πλειοψηφία”, η κυβέρνηση θέλει να επικοινωνήσει ένα μήνυμα σε όσους διαμαρτύρονται: “Σας γαμάω, και μην τολμήσετε να βγάλετε κιχ”. Πρέπει να φαίνονται δυνατοί, θέλουν να εφαρμοστούν κάποια πράγματα και είναι απαραίτητο να δείξουν ότι τίποτα δε μπορεί να τους σταματήσει. Δεν τηρούν την ίδια τους τη νομιμότητα.
Μόνο ενωμένοι σαν γροθιά θα αποκρούσουμε το προαναφερθές χέρι που μας βαράει, και θα χτυπήσουμε το κεφάλι που το διατάζει. Μόνο ενωμένοι θα κερδίζουμε αγώνες και μόνο καταλαβαίνοντας οτι οι πληγές μας δεν αφορούν μόνο εμάς θα ενωθούμε. Έχουμε κοινό εχθρό, έχουμε κοινά συμφέροντα.
Ενωμένο ήθελε ο Killah P και το hip hop, το οποίο χαρακτηρίζεται συνήθως απο αλαζονία και εγωισμό με αποτέλεσμα τις διαμάχες και τις διασπάσεις, αφού συνέβαινε μεταξύ άλλων να ήταν και χιπχοπάς. Τι έκαναν τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού hip hop, για χάρη του οραματός του; Μια εμετική συνέντευξη τύπου, που ναι μεν θέτει την ενότητα ως απαραίτητη, αλλά προτείνει αυτή η ενότητα να μείνει σπίτι της (ή στην καλύτερη “να αγκαλιάσει τους φασίστες μεταδιδοντάς τους αγάπη”!). Δηλώσεις που δημιούργουν αηδία, όπως μπήχτες για την τρέχουσα απεργία των καθηγητών (“αυτοί φταίνε για τον φασισμό επειδή κοιτάνε τα δικά τους”), εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού (“οι χαμένοι της ιστορίας δεν είναι μόνο οι ναζί, και οι χαμένοι της ιστορίας δεν έχουν να μας πουν τίποτα”) και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Ο Ευθύμης είχε το θράσσος να μιλήσει για ΕΠΕΝ, την χουντική οργάνωση που ανέδειξε τον Μάκη Βορίδη, απο τον οποίο βραβεύθηκε για τους ελληνοκεντρικούς στίχους του μαζί με το έτερόν του, καλλιτεχνικά, ήμισυ.
Ξεπέρασαν κατα πολύ τους λούμπεν εαυτούς τους. Δεν μαζεύτηκαν για πολιτική συζήτηση, αλλά συνειδητά ή άθελά τους αυτό ακριβώς έκαναν. Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι και αυτή μια ιδεολογία. Όχι οτι περιμέναμε κάτι παραπάνω απο αυτή την κοινότητα, αλλά περιμέναμε το λιγότερο να μην καλέσουν βραβευμένους απο φασίστες ράπερ. Αντ' αυτού είδαμε μια συνέντευξη τύπου γεμάτη μικροαστισμό που προπαγανδίζει ιδέες που εν δυνάμει οδηγούν σε φασιστικές νοοτροπίες.
Ενωμένο ήθελε ο Killah P και το hip hop, το οποίο χαρακτηρίζεται συνήθως απο αλαζονία και εγωισμό με αποτέλεσμα τις διαμάχες και τις διασπάσεις, αφού συνέβαινε μεταξύ άλλων να ήταν και χιπχοπάς. Τι έκαναν τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού hip hop, για χάρη του οραματός του; Μια εμετική συνέντευξη τύπου, που ναι μεν θέτει την ενότητα ως απαραίτητη, αλλά προτείνει αυτή η ενότητα να μείνει σπίτι της (ή στην καλύτερη “να αγκαλιάσει τους φασίστες μεταδιδοντάς τους αγάπη”!). Δηλώσεις που δημιούργουν αηδία, όπως μπήχτες για την τρέχουσα απεργία των καθηγητών (“αυτοί φταίνε για τον φασισμό επειδή κοιτάνε τα δικά τους”), εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού (“οι χαμένοι της ιστορίας δεν είναι μόνο οι ναζί, και οι χαμένοι της ιστορίας δεν έχουν να μας πουν τίποτα”) και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Ο Ευθύμης είχε το θράσσος να μιλήσει για ΕΠΕΝ, την χουντική οργάνωση που ανέδειξε τον Μάκη Βορίδη, απο τον οποίο βραβεύθηκε για τους ελληνοκεντρικούς στίχους του μαζί με το έτερόν του, καλλιτεχνικά, ήμισυ.
Ξεπέρασαν κατα πολύ τους λούμπεν εαυτούς τους. Δεν μαζεύτηκαν για πολιτική συζήτηση, αλλά συνειδητά ή άθελά τους αυτό ακριβώς έκαναν. Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι και αυτή μια ιδεολογία. Όχι οτι περιμέναμε κάτι παραπάνω απο αυτή την κοινότητα, αλλά περιμέναμε το λιγότερο να μην καλέσουν βραβευμένους απο φασίστες ράπερ. Αντ' αυτού είδαμε μια συνέντευξη τύπου γεμάτη μικροαστισμό που προπαγανδίζει ιδέες που εν δυνάμει οδηγούν σε φασιστικές νοοτροπίες.
Η πιο σωστή φράση που ακούστηκε σε εκείνη την αίθουσα ήταν απο αυτόν που δεν κολύμπησε στον βούρκο των υπόλοιπων, τον Τοτέμ:
“Ο Παύλος δεν πέθανε άδικα. Πέθανε πολεμώντας την αδικία”
“Ο Παύλος δεν πέθανε άδικα. Πέθανε πολεμώντας την αδικία”
Δεν πέθανε απο καρκίνο, δεν πέθανε απο κάποιο ατύχημα. Ήταν επιλογή του να κάτσει να προστατεύσει την παρέα του, να προστατεύσει τη γειτονία του, την τιμή του και τις ιδεές του. Πέθανε για πολιτικά αίτια, και ίσως εξαρχής να στοχοποιήθηκε για τα πιστεύω του, όποτε μην τολμάτε να καταδικάζετε την πολιτική, μην ξεστομίζετε ότι οι φασίστες θέλουν αγάπη, δεν μας αφορά η ψυχοσυνθεσή τους.
Δεν προτείνουμε τυφλή βία. Τι νόημα θα είχε άλλωστε το να σφάζουμε φασίστες για εκδίκηση; Η εκδίκηση θα έρθει αλλιώς.
Προτείνουμε οργανωμένη δράση, προτείνουμε συμμετοχή, προτείνουμε συνείδηση. Αυτά δεν συμβαδίζουν τους τελευταιους αιώνες με την ειρήνη. Δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να ασκήσουμε δυνάμεις για να διώξουμε την μπότα που μας πατάει.
Συγχωρέστε μας τους βάρβαρους.
Άλλα θέσεις απο μέλη της κολεκτίβας πάνω σε αυτά τα ζητήματα:
Οργή και θλίψη. Κατάρα στα κεφάλια τουςΆλλα θέσεις απο μέλη της κολεκτίβας πάνω σε αυτά τα ζητήματα:
Πυροβολισμοί στη Δάφνη. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ ρίχνουν λάσπη ανελλιπώς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου